Sint-Jacobskerk

De Piëta van Artus Quellinus I staat in de Onze-Lieve-Vrouwekapel van de Sint-Jacobskerk. Niet op het hoofdaltaar maar sereen ernaast, op een sokkel. Het staat er al sinds 1650. Precies rond die tijd planden de Jezuiëten de heropleving van een laat-middeleeuwse traditie die verband hield met de meditatie over de vijf wonden van Christus. Met toestemming van de bisschop werd de Piëta van Artus I Quellinus ingehuldigd op 6 maart 1650 (de eerste Vastenzondag). De daaropvolgende zondag van de Vastenperiode werd het in processie rondgedragen in de kerk en vervolgens neergezet vóór het altaar van de Onze-Lieve-Vrouwekapel. Onder ‘orgel-begeleiding’ van het indrukwekkende Stabat Mater Dolorosa.
In de prachtige sculptuur van Artus I Quellinus wordt de heilige Maagd afgebeeld onder het kruis, contemplatief en meditatief. Waardig en beheerst.  Uiterst belangrijk en voor de hand liggend in de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw is de ‘taak’ van Maria. Zij toont het lichaam van haar dode zoon, zittend onder de lijkwade waarin Jezus zal gewikkeld en begraven worden.  Zij wordt in dergelijke Piëta-voorstellingen  ook niet langer geïsoleerd van haar zoon. Ze is één met hem en dat levert een prachtig beeld voor meditatie omtrent zijn dood. De familie Quellinus liet belangrijke sporen na in de Sint-Jacobskerk. Eén onder hen, Artus II, kreeg er zelfs zijn laatste rustplaats: vóór de koorafsluiting maar met ‘uitzicht’ op het hoofdaltaar waarvan  ‘zijn’ Sint-Jacobus’ het middelpunt vormt. En zowel Erasmus II Quellinus als zijn zoon Jan-Erasmus (1634-1715) zijn er aanwezig met indrukwekkende altaarstukken.